Zondag 19 en maandag 20 juli

De zondag stond voor Eufor 10 in het teken van de midterm. Dit houdt in dat we op de helft van onze missie zijn. De echte datum is eigenlijk 27 juli, maar ik ben dan op verlof in Nederland en daarom hadden wij als Eufor 10 besloten dit een week eerder te vieren, zodat de mensen van onze lichting allemaal aanwezig konden zijn. Voordat ik echter aan deze zondag was begonnen werd ik gewekt door een sms van het thuisfront. Had een ontbijt laten bezorgen bij Bonnie, Timo en Merel i.v.m. onze trouwdag en daar wilde Bonnie mij voor bedanken. Ze was alleen vergeten dat zondag de uitslaapdag was. Het is haar vergeven. De officiële dag is eigenlijk 20 juli, maar dan moet Bonnie gewoon werken en dan is een ontbijtje natuurlijk wat lastig. Voor de happening op zondag had het personeel van Eufor 10A op zaterdagmiddag al een stuk hout gescoord bij een lokale houtzagerij om de missie symbolisch doormidden te zagen. Zondagochtend werden al de nodige voorbereidingen getroffen voor de barbeque later op de middag. Vlees, salades en brood werden ingekocht bij de diverse winkels in het dorp. Er was ongeveer voor 40 man vlees dus eten genoeg. Ook werd het stuk hout netjes beschilderd met de tekst 'Eufor 10' met wat oranje verf. Rond 15.30 uur werd de barbeque aangestoken en die was met een half uurtje behoorlijk heet en kon er worden begonnen met het garen van het vlees. Nadat een ieder zijn buik rond had gegeten werd er nog een taart aangesneden. Bij iedereen knalde uit elkaar van die calorieënbom, maar je hebt maar één keer in deze missie een midterm en met twee sportbeurtjes ben je de kilo's weer kwijt. Na al dit eten werd het natuurlijk tijd voor het doormidden zagen van de boomstam. Jorit en ik hadden wel zin in het zagen en hakken tijdens deze hele warme zondagmiddag. Menig zweetdruppeltje moest er aan geloven, maar na flink wat zaag- en hakwerk werd de stam in tweeën gedeeld. Resultaat is dat ik ongeveer 7 blaren rijker ben. Ben en blijf een kantoorpikkie en dan moet je die blaren maar voor lief nemen. 's Avonds hebben we nog lang genoten van een kampvuur in onze tuin en rond de klok van 23.00 uur vond ik het welletjes. Na een lekkere douche en een boek gingen bij mij rond middernacht de luiken dicht. Op maandagmorgen lag er op mijn bureau een roos, een kaart en een grote foto van de 3 schatjes uit Nederland. Ik werd vanuit Nederland gefeliciteerd met onze trouwdag. Ga maar niet vertellen hoe e.e.a. tot stand ik gekomen, want dan worden wat bewoners in Drvar boos denk ik. Was natuurlijk wel een hele leuke verrassing van het thuisfront. Na de opfrisbeurt was het weer tijd voor een licht ontbijt, want de maaltijd van de zondag was nog lang niet verteerd. De ochtendbriefing was lekker kort en er was dus nog even tijd om te relaxen voordat we weer op pad konden richting Glamoc. Er stond een meeting op het programma met het bureau voor huisvesting en ontwikkeling. Tijdens de meeting werd gesproken over zaken omtrent het opknappen van huizen, mensen die terug willen keren in hun huis en ontwikkelingszaken in de ruime zin van het woord. De meeting duurde bijna anderhalf uur en we hadden weer een hoop informatie voor een rapport. Na de meeting hebben we weer eens lekker aan de pizza gezeten in Livno en daarna als een speer terug naar Drvar. Er moest natuurlijk een rapport worden gemaakt en ik had ook het verzoek van mijn commandant gekregen om een rapport te schrijven over de opening van de moskee op zaterdag. Er moesten dus twee rapporten worden gemaakt. Kortom we waren nog aardig druk op deze maandag. Nog drie werkdagen te gaan en deze jongen gaat met verlof. Ga al bijna uitrotatiegedrag vertonen.

Vrijdag 17 en zaterdag 18 juli.

Vrijdag weer eens een normale werkdag. De woensdag en de donderdag waren geen normale productiedagen en om zo de week af te sluiten gaf voor mij geen fijn gevoel. Dus op deze dag weer gewoon een meeting met het bijbehorende rapport. Voor vandaag stond er een meeting op het programma met de assistent van de burgemeester. Ik had mij zelf een idee gevormd van de werkzaamheden binnen zijn kantoor en op basis daarvan wat vragen bedacht. Het was voor mij echter de eerste keer dat ik bij hem aan tafel zou zitten en dan is het altijd afwachten welke kant het op gaat. Na de ochtendbriefing nog wat rondgehangen in het huis en rond de klok van 09.00 uur zijn we richting Glamoc gereden. We hadden de meeting in het gemeentehuis gepland om 11.00 uur en dus blijft er altijd nog even tijd over voor een bakje koffie en om de afspraken voor de volgende week al vast te maken. Volgende week staan er op de vier werkbare dagen ook vier meetings op het programma. Wordt dus nog een drukke week vlak voor mijn verlof, maar ik kan dan ook lekker uitrusten. Net voor 11.00 uur zijn we richting het gemeentehuis gelopen voor onze afspraak. We werden netjes ontvangen door een wat oudere man in zijn kantoor. Mijn eerste vraag had betrekking op de dagelijkse werkzaamheden van de assistent van de burgermeester. In het kort kwam het er op neer dat betrokkene alleen maar verantwoordelijk was voor de administratieve stromen binnen het gemeentehuis en de vertaling van de wetgeving voor de diverse departementen. Tevens werden alle administratieve zaken gearchiveerd binnen dit bureau en daarbij het beheer over de personele dossiers van de werknemers. Toen ik dit allemaal aan had gehoord was mijn conclusie dat dit niet zo'n belangrijke speler was die mij een hoop belangrijke informatie kon verschaffen. Wel heeft hij ons weer in een goede richting gezet v.w.b. zaken op het gebied van persoonsregistratie en de diverse bouwprojecten in Glamoc. Achteraf waren wij ook een beetje aan het zoeken wat wij over deze meeting moesten gaan rapporteren, maar met z'n drieën hadden we toch nog wel wat punten die vermeld konden worden. Na de meeting, die overigens wel een uur had geduurd, zijn we richting Livno gereden voor de warme maaltijd. Marija wilde graag om 15.00 uur terug zijn i.v.m. een afspraak en voor ons dus een reden om wat sneller onze maaltijd naar binnen te werken. We waren ruim op tijd terug en zijn gelijk doorgereden naar de garage om onze auto te laten wassen. De nieuwkomers moesten zaterdag namelijk al vroeg richting Banja Luka en dan hoort de auto er weer spik en span uit te zien. Om 17.00 uur hadden we nog een ingelaste meeting over de bemanning in de auto tijdens werktijd. De afgelopen maanden is het regelmatig voorgekomen dat er bij afwezigheid van een teamlid gewoon een meeting of een patrouille werd gedaan. Dus één militair en één tolk in de auto. Vanaf heden mag dat niet meer en moeten er altijd twee militairen en een tolk op pad voor een meeting of patrouille. Dit leverde nog al wat stof op voor een discussie. Een aantal mensen zijn niet blij met deze situatie, maar het is helaas niet anders. De zaterdagochtend was het lekker rustig tijdens de briefing, want de nieuwkomers waren al op tijd vertrokken richting Banja Luka voor hun situational awareness training. De oudjes van Eufor 10 deden dat al. Ons team had weken geleden van de imam al een uitnodiging gekregen voor de heropening van een moskee in Glamoc en ik wilde daar natuurlijk wel even mijn gezicht laten zien. Door de bezetting in de auto is Arno met mij meegereden, zodat ik in ieder geval als teamlid van Glamoc er bij kon zijn. Op de uitnodiging stond dat de feestelijkheden om 11.00 uur zouden beginnen en als goed militair ben je dus op tijd. We werden netjes te woord gestaan door een persoon die blijkbaar de touwtjes in handen had. Hij vroeg wel gelijk waar onze tolk was, want hij sprak niet zo goed Engels. Echter wij waren zeer tevreden over zijn Engels en hebben dat ook gelijk aangegeven. Hij gaf aan dat wij maar een kik hoefden geven en we zouden eten en drinken krijgen. Was dus allemaal prima geregeld door de mensen van de moslim gemeenschap. De feestelijkheden begonnen echter niet om 11.00 uur, maar om 11.45 uur. Arno en ik hadden inmiddels dus al bijna een uur in de brandende zon gestaan en na de eerste twee toespraken zijn wij uiteindelijk weer in de auto gestapt en zijn richting het centrum van Glamoc gereden om wat te drinken. Tevens heb ik Arno het 'hele' centrum van het dorp laten zien, zodat hij ook een beeld heeft van ons werkgebied. Daarna zijn we snel teruggereden naar Drvar en hebben de dag afgesloten met een warme hap bij Madera in Drvar. Als extraatje kregen we dit keer wat kippelevertjes geserveerd. Moest wel even wennen aan de smaak, maar het smaakte goed. Aan het eind van de middag heb ik nog even de sportspullen aangetrokken voor mijn rondje van 7 kilometer bergopwaarts. Houd het nog steeds vol om 3 á 4 keer per week hard te lopen. Op naar de feestelijke zondag.

Woensdag 15 en donderdag 16 juli.

Voor de woensdag stond er een bezoek van de Krijgsmacht Adjudant en de Luchtmacht Adjudant op het programma. Beide heren zouden rond 11.00 uur arriveren in Drvar en vanaf dat moment zou er voor ons de gelegenheid zijn om met hen in gesprek te gaan. Deze dag hoefde er derhalve geen productie te worden gedraaid. Na de ochtendbriefing ben ik samen met een aantal collega's nog even naar het hotel gereden voor een bakje koffie. Anders zit je ook maar te wachten totdat het bezoek eens op komt dagen. Van de commandant de opdracht om voor 10.45 uur terug te zijn en dat moest geen probleem zijn. We hadden dan ook tijd genoeg voor wat ontspanning op het terras. Net na 11.00 uur arriveerde het bezoek in huize Drvar. Ze hadden de nacht in Mrkonjic Grad doorgebracht en zouden vandaag Drvar en Livno bezoeken. Beide heren (en een begeleider vanuit Sarajevo) werden hartelijk welkom geheten door Gerard (onze commandant). Na een kort gesprek was het tijd voor koffie met gebak. Onze huishoudster Biljana had wederom een overheerlijke (appel)taart gebakken en iedereen zat er van te smullen. Complimenten aan Biljana. De rest van de ochtend hebben we ruim de mogelijkheid gehad om onze verhalen te vertellen en eventuele vragen te stellen. Beide heren stond open voor alles en daar werd goed gebruik van gemaakt. Rond 12.30 uur werd de tafel gedekt en gingen we van de koffie feilloos over in de lunch. Op deze wijze hadden wij eigenlijk nog nooit gebruik gemaakt van de lunch. Na de lunch stonden de beide Adjudanten gezellig af te drogen, want normaal gesproken vinden tijdens de afwas de betere gesprekken plaats. Of dat deze keer ook het geval was durf ik niet te zeggen. Toen alle afwas gedaan was werden beide heren getrakteerd op een toer door Drvar om zo een indruk te krijgen van het gebied. Na een uur hadden ze een behoorlijke indruk in wat voor gebied wij ons bevinden en waar wij ons werk dienen te doen. Rond 16.00 uur werd afscheid genomen van het gezelschap en werd teruggekeken op een geslaagde dag. Het avondeten bestond dit keer weer eens uit een goulash soep en sopska salade (ui, tomaat, kaas en één olijf). Een lichte maaltijd voor deze dag, want donderdag gaan we naar Bihac en daar moet natuurlijk weer een lekkere steak worden gegeten.Op donderdagmorgen was ik om 06.00 uur al weer wakker. Heb uiteindelijk nog tot 06.45 uur in mijn bed gelegen, waarna ik mij ben gaan opfrissen in de badkamer. Om 07.00 uur zat ik dan ook al aan mijn boterhammen. Moet zeggen dat mij het goed bevalt zo vroeg het bed uit. Het is overigens al behoorlijk warm rond de klok van 07.00 uur. Na het ontbijt heb ik wat voorbereidingen getroffen (planning maken) voor de volgende week. Volgende week maar vier werkdagen, want volgende week vrijdag is mijn reisdag naar Nederland. Mag na drie maanden missie weer even lekker 15 dagen naar huis. Verheug me er nu al op, maar eerst nog een paar dagen werken. Donderdag hadden wij een bezoek aan Bihac gepland. Het dichtsbijzijnde (door Defensie goedgekeurde) ziekenhuis bevindt zich in deze stad en iedere militair dient de route te kennen naar dit ziekenhuis. Bij medische calamiteiten kunnen wij eventueel gebruik maken van een helikopter in Sarajevo, maar die is minimaal één uur onderweg vanuit Sarajevo. Je zult dan een beslissing moeten nemen wat je bij een medisch calamiteit gaat doen. Je hebt de keuze uit Bihac (veelal rechte wegen en één uur rijden) of Knin (veel bergen, bochten en ook één uur rijden). Het is dus van belang om te weten waar je naar toe moet bij dergelijke calamiteiten en iedere militair dient de wegen er naar toe te kennen. Wij gaan derhalve met iedere nieuwe militair die in Drvar wordt geplaatst deze route één keer rijden. Ik was al meerdere keren in Bihac geweest en nu aan Edwin de beurt. Voor dat wij op pad gingen kwam nog één van onze huisdieren op bezoek (zie foto). Je komt hier de vreemdste dieren tegen, maar altijd goed voor een leuke foto. Rond 09.00 uur zijn wij (inclusief Marija, onze tolk) richting Bihac gereden. Wij hadden met Dair (onze andere tolk) in Bihac afgesproken en hij zou ons wat meer laten zien dan alleen het ziekenhuis. Zoals gebruikelijk natuurlijk eerst koffie voordat de dag echt kon beginnen. Na de koffie heeft Dair de snelste routes laten zien om bij het ziekenhuis te komen en daarna volgde er nog een toer door de stad. Het is een wereld van verschil als je Drvar en Bihac bekijkt. In Bihac heb je leuke winkeltjes en gezellige terrasjes. Tevens zien de gebouwen er een stuk beter uit dan in Drvar en dat op een uur rijden van hier. Rond 13.30 uur hebben wij Dair weer netjes afgezet in het centrum van Bihac en zijn op weg gegaan richting Drvar. Onderweg moest er natuurlijk nog wel even wat gegeten worden en Dair had ons wat adresjes meegegeven. Eén van de restaurants kende ik nog van mijn eerste dag hier in Bosnië en daarom dit keer een ander restaurant. Het restaurant (met de naam Slap) lag op een hele leuke plek niet ver van openbare weg. Je moest eerst wel een brug over die je normaal zou mijden. Volgens Dair konden wij er met onze auto gewoon over heen rijden. Aan de andere kant van de brug stonden al auto's bij het restaurant en dat was voor ons een reden om ook maar over de brug te rijden. Zonder problemen stonden wij uiteindelijk voor de deur van het restaurant. Rondom het restaurant waren diverse watervalletjes te zien en zo ook naast het terras waar wij zijn gaan zitten. Lekker eten met op de achtergrond het geluid van een waterval. Krijg op deze manier toch wel een beetje het vakantiegevoel terwijl ik gewoon aan het werk ben. Het eten vond ik voortreffelijk, maar daar heb ik tot op heden ook geen klachten over. Na deze heerlijke maaltijd was het tijd voor het vervolg van onze terugreis. Zo rond 15.45 waren wij weer terug in het huis en was het doel van deze dag weer gehaald. Nog één dag te gaan en we kunnen weer gaan genieten van het weekend.

De brug en het restaurant.

Mooi stukje natuur op nog geen 100 meter vanaf het restaurant.

Maandag 13 en dinsdag 14 juli.

Maandag weer een nieuw begin van de week. Mijn laatste week als Duty Officer zit er weer op en hoef de komende maanden voorlopig deze dienst niet meer te draaien. Zoals Arno altijd zegt: "Wij deden dat al". Iedereen was weer fris voor een nieuwe week. Voor deze week hadden we aardig wat plannen gemaakt, maar die moesten nog wel verder uitgewerkt gaan worden. Na de briefing hebben we eerst het kinderbed, wat nog in de schuur stond, in de auto gelegd. Deze zou een nieuwe bestemming krijgen bij mensen in Glamoc. We hadden de directeur van de gaarkeuken hierover gebeld en hij wist een gezin die zo'n bed hard nodig had. Zo kunnen wij toch nog weer iets voor de mensen in Glamoc betekenen. Zo rond de klok van 09.00 uur zijn we in de auto gestapt voor een patrouille richting ons werkgebied. We werden op Bull achtervolgd door een behoorlijke stofwolk. Het is namelijk al een aantal dagen zo rond de 30 graden en de zandpaden zijn behoorlijk droog geworden. Af en toe moet je op Bull dus behoorlijk de snelheid temperen, want anders verdwijnen een hoop mensen onder de stof en dat kunnen wij als Eufor militairen natuurlijk niet maken. De eerste stop werd gemaakt bij het hotel in Glamoc. Kwam bij binnenkomst gelijk de eigenaar tegen en die liep er ongeschoren bij. Hij vertelde dat hij een feestje had gehad en zich even ging opfrissen. Na een kwartier liep hij weer fris geschoren over het terras en kwam gelijk vragen wanneer we weer eens kwamen eten. Hebben gelijk een afspraak voor de dinsdag gemaakt. Na de koffie zijn we langs de gaarkeuken gereden en hebben het kinderbedje bij de directeur afgegeven. Hij was er zeer content mee en zou er zorg voor dragen dat het dinsdag naar de juiste mensen gebracht zou worden. Na een kort gesprek zijn wij doorgereden naar Livno voor een warme hap. Bij het hotel in Livno kwamen wij een nederlandse politie agent tegen die voor een jaar, onder de Eufor vlag, in Livno is geplaatst. Had hem al een paar keer gesproken en wij zijn uiteindelijk bij elkaar aan één tafel gaan zitten. Gezellig en goed om op deze manier met elkaar in contact te bijven. Af en toe kunnen wij elkaars informatie goed gebruiken. Na de maaltijd zijn wij langs een grote supermarkt gegaan voor wat salades die we willen gebruiken voor onze Midterm (helft van onze missie). Volgende week vrijdag (24 juli) zitten wij op de helft van onze missie en daar ik op vakantie ga waren mijn collega's zo vriendelijk om deze feestelijkheden een week eerder te plannen. Na terugkomst in Drvar hebben wij nog snel een rapport gemaakt en dat was dan ook weer de dag van maandag. Op naar de volgende dag. De dinsdag hadden wij een gesprek gepland met de directeur van Communalno (soort van gemeentewerken) over de algemene situatie van zijn organisatie. Gelukkig had hij om 10.30 uur tijd en we moesten dus met een wat hogere snelheid richting Glamoc. Net op tijd kwamen we aan bij het kantoor van Communalno, maar de directeur was nog niet aanwezig. Na zo'n 5 minuten kwam hij aanlopen en werden wij uitgenodigd om binnen te komen. Hij heeft op dit moment aardig wat problemen met het waterleidingsysteem. De afgelopen dagen heeft zo'n 90% van de bewoners zonder water gezeten in het centrum van Glamoc. Ook zijn er heel veel mensen die op dit moment de rekeningen niet kunnen betalen. Van deze zaken lopen al aardig wat rechtzaken in Livno. Het einde is hiervan nog niet in zicht. Ook Communalno zit er financieel nog niet zo heel goed bij, maar daar hebben de meeste bedrijven mee te kampen. Ook deze directeur is hard op zoek naar fondsen om zijn bedrijfje lopende te houden, maar of dat gaat lukken zal ook in dit geval moet blijken. Na dit gesprek zijn we op zoek gegaan naar een bakje koffie en dat is in Glamoc geen probleem, want op iedere hoek heb je wel een gelegenheid om wat te drinken. Binnen een half uur zaten we echter al weer in de auto voor een meeting met de directeur van het electriciteitsbedrijf. Deze vrouw had vorige week de meeting gecanceld en derhalve vandaag een nieuwe poging. Ze had niet veel tijd, omdat zij op dat moment alleen was en er af en toe mensen aan de balie kwamen. We werden uitgenodigd in haar kantoor, maar de deur moest openblijven, zodat zij de mensen bij de balie in de gaten kon houden. Haar bedrijf loopt op dit moment heel erg goed. Iedereen is bij met betalen en zij was vol lof over haar wijze van werken. Ook als iemand een betalingsachterstand had was er altijd wel een oplossing te vinden voor dit probleem. Echt veel meer kon zij ons niet vertellen, omdat zij eigenlijk alleen voor het financiële deel verantwoordelijk is. De rest van de vragen dienen we aan haar collega directeur te vragen. Wordt dus weer tijd voor een nieuwe meeting. Ze vond het wel prettig dat ze tijdens het gesprek weer eens Engels kon praten. We moesten haar dan ook maar eens uitnodigen voor de koffie, zodat ze de taal weer wat kon oefenen. Vrijdag zullen we haar uitnodigen voor een bakje koffie. Na het korte onderhoud zijn wij richting het hotel gereden, omdat we uitgenodigd waren voor een warme hap aldaar. De hoteleigenaar was helaas verhinderd, maar de tafel was netjes gedekt. Hij had weer lekker wat vlees klaargemaakt met daarbij een lekkere salade. Ook het brood ontbrak ook dit keer niet. We hebben met z'n drieën (Edwin, Marija en ik zelf) heerlijk gegeten en als dank hadden wij een 2 literfles bier meegenomen. Na de maaltijd hebben wij de eigenaar nog even gebeld om hem te bedanken voor de maaltijd en dat wij een flesje voor hem hadden achtergelaten. Het was inmiddels al de derde keer dat ik bij hem was uitgenodigd en daar moet dan wel iets tegenover staan. Na een korte patrouille in het centrum van Glamoc zijn wij richting wat kleine hamlets gereden om daar nog een Village Assessment te maken. Zou dus wel een behoorlijke productiedag gaan worden, maar dat is ook wel eens fijn om te doen. Het dorpje waar we in beland zijn heette Prijani en er stonden niet zo veel huizen meer. Bij één van de huizen kwamen we een oude vrouw tegen en we hebben haar gevraagd of ze tijd had voor gesprek met Eufor.

Al snel riep ze haar zoon en die kwam van de trap af om ons te woord te staan. De vrouw stond echter wel de hele tijd van het balkon af antwoord te geven. Na een paar vragen werden wij uitgenodigd om boven te komen. Zie ook de actiefoto van mij. Duurde dan ook niet lang of de Rakija (sterke drank) kwam samen met een paar kleine glaasjes op de tafel. Ik had 's ochtends al gereden en ik kon nu dus wel een borrel drinken. We hadden een leuk gesprek met de vrouw en haar zoon. Een hoop te weten gekomen over het dorp en de algemene situatie daar. Bijna het hele dorp was in 1998 afgebrand. Er was bijna niets meer over van de diverse hamlets. Op dit moment zijn er van de 30 woningen ook maar 7 bewoonbaar, waar in totaal zo'n 14 mensen wonen. In het verleden was al eens de toezegging gedaan dat deze mensen electra zouden krijgen, maar tot op heden gebeurt er bitter weinig. Voor ons natuurlijk weer voer voor een gesprek bij het electriciteitsbedrijf. Op deze manier krijgen we onze agenda wel vol voor de komende tijd. Na de mensen hartelijk te hebben bedankt voor hun tijd hebben wij onze weg vervolgd naar Drvar. Voor de dinsdag was het wel goed geweest. Alledrie konden we terug kijken op een zeer geslaagde productiedag. Onze oude commandant zou trots op ons zijn geweest. Op naar de woensdag.

Zaterdag 11 en zondag 12 juli.

Deze zaterdag was er weer één als alle voorgaande zaterdagen. 's Morgens om 08.00 uur de briefing en daarna de weekly vehicle check (WVC). Wij dienen dan onze auto te checken op eventuele gebreken en of de diverse vloeistofniveaus nog op peil zijn. De auto is onlangs nog voor een beurt naar Banja Luka geweest en we hadden dan ook weinig tot geen gebreken. We hebben echter al een aantal dagen problemen met onze verlichting. In de linker voorlamp zijn twee lampjes kapot en deze zijn helaas niet te vervangen door de locale garagehouder. Dit was een punt wat op onze checklist kwam te staan. Hopelijk kunnen ze volgende week zaterdag de lampen verwisselen, want dan wordt de auto gebruikt voor een rit naar Banja Luka. De berichten zijn echter nog niet gunstig en het kan dus zijn dat wij op een doordeweekse dag naar Banja Luka moeten om de verlichting te laten repareren. Wordt dan weer een rit van 2,5 uur heen en dan ook nog eens terug. We zullen het wel horen. Zaterdag was er weer ruim de tijd om de auto te laten wassen. Na de wasbeurt hebben wij met Arno en Tim afgesproken om een bakkie te drinken in de Saloon (koffiebar in Drvar). Arno en Tim zaten nog maar net op het terras toen ze werden gebeld door de commandant met de mededeling dat er een walk-in op de stoep stond. Na het betalen van de rekening zijn wij met z'n allen richting het huis gereden. De auto kwam ons heel bekend voor. Het was namelijk de auto van de huiseigenaar en die kwam wat onkruid vernietigen. Helaas vals alarm. Verder verliep de dag redelijk rustig (zie foto) totdat er om 18.00 uur een echte walk-in voor de deur stond. Er kwam een man het terrein op rijden en aan mij als Duty Officer om hem te woord te staan. Arno liep gelijk met mij mee naar beneden. De man had een probleem met de loggingtrucks die over zijn weg zijn gereden. De weg was jaren geleden door zijn vader aangelegd en voor vier jaar terug was de weg geëgaliseerd voor een paar duizend KM. De loggingtrucks hadden de laatste paar maanden heel veel schade aangericht aan de weg en de condities waren inmiddels zo slecht dat de benzinetank van de man was lekgeslagen. Wij (Arno, Tim en ik) hebben netjes een rapport van het verhaal opgemaakt en zullen morgen nog een aantal foto's maken van de situatie. Daarna zal het rapport worden aangeboden aan het LOT-huis van Cazin, want het is hun regio. De man was naar ons gekomen, omdat wij dichter in de buurt waren van zijn dorp. Iedere keer als ik Duty Officer ben gebeurt er wel wat. Deze zondag was voor mij de laatste keer dat ik vroeg mijn bed uit moest, want voorlopig ben ik Duty Officer af. Het is nu namelijk de beurt aan de nieuwe collega's. Ik lag al om 06.00 uur klaarwakker in mijn bed en had dus nog een behoorlijke tijd te gaan. Uiteindelijk ben ik om 08.20 uur m'n bed maar uitgekropen en begonnen aan het ritueel voor de zondag. Het brood werd netjes om 09.00 uur afgeleverd en had toen m'n eerste bakje koffie al weer op. Daarna duurt het vaak een hele tijd voordat de eerste mensen wakker worden. De meesten lopen er dan nog wat slaperig bij met een kop koffie in de handen. Ik zat al lekker te genieten van de zon die al fel stond te branden. En als de duvel er mee speelt rond 10.30 uur stond er wederom een walk-in voor de deur. De zondag zijn we normaal gesproken gesloten en heb de man dan ook duidelijk proberen te maken dat hij beter maandagmorgen terug kon komen. Heb hem ook de openingstijden laten zien en daar had de man vrede mee. Ik kreeg nog een schouderklopje en een hand waarna hij terugliep naar zijn bus en vertrok. Als iemand zich in het weekend bij ons meldt dan proberen we ze te verwijzen naar onze openingstijden en als de situatie dreigt te escaleren dan nemen we altijd even contact op met één van onze diensdoende tolken. Iedere week hebben wij een tolk op 24-uurs basis (dus ook in het weekend) die we in dergelijk gevallen kunnen bellen. In dit geval was het niet nodig. De zondag is tot nu toe rustig verlopen en ik probeer aan het eind van de middag nog een lekker rondje te lopen, zodat ik ook weer heb voldaan aan mijn sportbeurt. Op naar een nieuwe werkweek.

Donderdag 9 en vrijdag 10 juli.

Het eind van de week is al weer in zicht. De woensdag vond ik persoonlijk wat lang duren, omdat er geen produktie geleverd hoefde te worden. Zat zo lekker in het ritme. De donderdag was een dag die zonder een vastgelegde meeting begon. Tijdens de briefing aangegeven wat ongeveer de plannen voor de donderdag zouden zijn. Door de heftige regenval op woensdag hadden wij het vermoeden dat Bull er redelijk slecht aan toe zou zijn. Het water spoelde in Drvar over de straat en dat zal in de dorpen om ons heen niet anders geweest zijn. Ook op Bull was de kans dus groot dat de gaten vol zouden liggen met water. Echter deze verwachting kwam niet uit, want Bull lag er eigenlijk net zo bij als afgelopen dinsdag. De regen had weinig tot geen schade aangericht en dat is dan weer fijn voor onze wekelijkse wasbeurt op zaterdag. Tijden de koffie in Glamoc zijn we de plannen voor de donderdag verder uit gaan werken. Vorige week hadden we een afspraak gemaakt met de directeur van het electriciteitsbedrijf, maar deze werd net voor aanvang gecanceld. Dus vandaag maar eens proberen om een nieuwe afspraak te maken. Volgende week kunnen we opnieuw langskomen, maar er zal dan weinig tijd zijn voor een meeting. Een meeting van 15 minuten is per slot van rekening ook een meeting. Na de afspraak vastgelegd te hebben zijn we naar het politiebureau gegaan, want we waren benieuwd wat de situatie was van de in beslag genomen wapens. We werden aan de balie vriendelijk ontvangen door een paar stakende politiemannen. Er komt naar alle waarschijnlijkheid een nieuwe wet waar in komt te staan dat de locale authoriteiten 10% salaris moeten gaan inleveren. Deze wet heeft dus nog al wat onrust veroorzaakt en de mensen staken dan ook tussen 10.00 - 12.00 uur. De eerste vraag aan de politiecommandant was dan ook waarom hij niet aan het staken was. Hij begon wat te lachen, maar daar kwamen we natuurlijk niet voor. De situatie m.b.t. de wapens ligt op dit moment een beetje op zijn gat. Er was nog steeds geen nieuws aan de horizon. Wel jammer, want ik had al een toezegging dat het eind vorige maand opgelost zou moeten zijn. We gaan er nog maar eens een belletje aan wagen. Na nog andere zaken met de commandant besproken te hebben zijn wij onze weg gaan vervolgen, want we hadden natuurlijk nog meer te doen. We moeten toch ook eens een keer gaan werken voor onze centen. Er stond nog steeds een poging op het programma om een meeting te realiseren met het bureau werkloosheid. Dit keer hadden we geluk, want het hoofd van dit bureau was aanwezig en derhalve gelijk een afspraak gemaakt voor de vrijdag. Op deze manier gaat het natuurlijk wel heel erg goed met onze produktie. Het was inmiddels al bijna tijd voor een warme maaltijd totdat we het idee kregen om nog een village assessment te maken van een hamlet (Kamen) net buiten Glamoc. Aan het eind van de weg naar Kamen stond een vrouw met een aantal kinderen om haar heen. Met haar hebben we een aardig tijdje gesproken over de algemene situatie in Kamen en over haar privé situatie. De vrouw was heel erg vriendelijk en Edwin heeft de kinderen voorzien van allerlei goodies die wij nog achter in de auto hadden liggen. Het was voor het eerst dat ik in een hamlet kwam waar ze de beschikking hadden over stromend water. Het kan dus wel. Na dit gesprek hadden wij genoeg materiaal als eventueel back-up mocht er een meeting gecanceld worden. Altijd handig om vooruit te kijken. Na de vrouw en kinderen vriendelijk gedag te hebben gezegd, natuurlijk in de locale taal, hebben we ons getrakteerd op een lekkere warme maaltijd. Goede eerste produktiedag na de HOTO. De vrijdag was alweer de laatste werkdag van de week en dan moet je het voor je zef natuurlijk niet te moeilijk maken. Na een rustige toer door ons gebied zijn we richting het hotel in Glamoc gereden voor een bakje koffie. Dat was ook wel nodig, want na 1,5 uur in de auto is het lekker om even te relaxen op een terras. De mensen kunnen dan overigens ook zien dat Eufor weer aanwezig is onder de mensen. Het hotel staat in de beurt van het gemeentehuis en het kantoor van werkloosheid en we konden dus lopend naar onze afspraak. Op weg naar onze afspraak werd onze tolk (Dair) nog aangesproken door een vrouw. Ze was jaren geleden teruggekeerd naar Glamoc, maar had op dit moment niet veel te makken. Het was een heel warrig gesprek en het vermoeden bestond dat de vrouw ze niet allemaal meer op een rijtje had. De tolk moest meerdere malen vragen om verduidelijking. We hebben uiteindelijk maar aangegeven dat ze naar bureau Social Welfare (Welzijn) moest gaan en daar haar verhaal neer moest leggen. Daarbij kwam natuurlijk dat wij onderweg waren naar een afspraak. Onze meeting begon redelijk stug, want er werd niet eens een stoel aangeboden. We konden dus gewoon blijven staan terwijl de vrouw van het kantoor werkloosheid lekker achter haar bureau zat. Na het vraag en antwoord spel was het ijs gebroken en hadden we toch een aardig gesprek over de werkloosheid en de arbeidsmogelijkheden in Glamoc. Er worden op dit moment heel veel bedrijven bedreigd met sluiting en er zullen dus meer werklozen bij komen in de komende maanden. De houtzagerijen kunnen zich nog redelijk staande houden, maar de rest van de bedrijven kunnen het hoofd niet meer boven water houden. Onlangs is er nog een kledingfabriek gesloten en dat heeft geresulteerd in nog eens 30 werklozen. Dit zal naar alle waarschijnlijkheid de trend van de komende maanden zijn. Na het gesprek hebben we nog een poging ondernomen om in contact te komen met de voorzitter van de gemeenteraad, maar deze was echter niet op zijn bureau aanwezig. We zijn namelijk benieuwd naar het laatste verslag van de gemeenteraadsvergadering en de agenda voor de komende vergadering. Normaal worden deze per fax bij ons aangeboden, maar tot op heden hebben wij nog niets ontvangen. Volgende week weer een nieuwe kans. Eerst maar eens genieten van het weekend voor zover het kan, want ik ben dit weekend nog steeds de Duty Officer. Na zondag ben ik voorlopig vrij van deze taak en is het de beurt aan de nieuwe mensen om dit voor hun rekening te gaan nemen.

Dinsdag 7 en woensdag 8 juli.

De dinsdag was eigenlijk de laatste dag van de HOTO (hand over take over) en was bedoeld om de nieuwe mensen wederom vol te stoppen met informatie over het gebied. Voor deze dag had ik een Village Assessment gepland van een hamlet ver van de bewoonde wereld. Wilde dit keer wel eens het uiterste punt van het gebied op gaan zoeken, maar eerst natuurlijk nog wel de ochtendbriefing. Deze briefing werd dit keer voor het eerst door Gerard (nieuwe commandant) voorgezeten. Kon aan hem merken dat het allemaal nog wel moest wennen, maar dat is ook niet zo vreemd. Wij waren natuurlijk Marc gewend en die was kort, krachtig en duidelijk in zijn briefing. Moeten natuurlijk iedereen de kans geven om aan de nieuwe rol te wennen. Na de ochtendbriefing moesten wij eerst nog even langs de garage, want er waren wat problemen met de verlichting. In onze linker koplamp hadden inmiddels twee lampen het begeven en de boordcomputer bleef maar de melding geven 'please check lights'. Ik had dit weekend al geprobeerd één van de lampen te verwisselen, maar dan moest ik behoorlijk handig zijn. Althans dat gaf de beschrijving aan. Dan maar even navragen bij onze lokale garagehouder. Hij had echter de lampen niet op voorraad en het was waarschijnlijk ook niet mogelijk om deze lampen in Drvar aan te schaffen. Daarbij kwam ook nog eens dat het verwisselen wel wat tijd in beslag zou gaan nemen. Heb in overleg met de tolk besloten om deze lampen te laten verwisselen bij Budget in Banja Luka. De auto gaat volgende week toch die kant op en dat is dan een mooi moment om ze te laten verwisselen. Na het bezoekje bij de garage zijn wij op pad gegaan richting Glamoc. Voordat we richting de hamlet Pribelja zouden gaan natuurlijk eerst even een lekker bakje koffie in het altijd gezellige Glamoc. Onderweg hebben we nog een oud mannetje opgepikt die aan de weg stond te liften. Hij wilde graag met ons meerijden naar Glamoc en hij vertelde ons dat er een soort van feestdag in Glamoc zou zijn. Het was dan ook drukker dan normaal op de diverse terrasjes. Na de koffie zijn we richting de hamlet Pribelja gereden. Het was een weg die in het begin redelijk begaanbaar was, maar al snel stukken minder werd. Er zaten veel gaten in de weg en er lagen op sommige plekken een hoop stenen. We hadden zo'n 15 kilometer gereden voordat we uiteindelijk bij de hamlet aankwamen. In de hamlet stonden zo'n 50 huizen en er waren er maar 2 opgeknapt en bewoond. Bij één van deze huizen kwamen we een oude vrouw tegen die haar was aan het doen was. Ze stond wel open voor een paar vragen. Wij hebben haar om informatie gevraagd over de algemene situatie in de hamlet. De mensen hebben geen electriciteit, geen stromend water en geen vaste telefoonaansluiting. Eigenlijk hebben ze heel weinig en is het moeilijk om te overleven. Voor het transport naar het centrum van Glamoc maken ze gebruik van een auto of een tractor. Een hele trieste bedoeling en eigenlijk snap je niet waarom mensen terugkeren naar zo'n hamlet. Juist voor deze mensen is het misschien goed om wat extra kleding in te zamelen, want op zo'n 1300 meter hoogte kan het 's winters toch heel erg koud zijn. Aan het eind van het gesprek hebben wij, gezien hun leefomstandigheden, onze overlevingspakketten (voeding) aan haar gegeven en daarna werd ons nog wat te drinken aangeboden. We zaten dus rond 11.30 uur al aan de raki. Dat spul reinigt je lichaam goed, want het alcoholpercentage zit rond de 60%. Onze tolk kon de verleiding wel weerstaan en hij werd gebombardeerd tot BOB. Gezien het tijdstip hadden we besloten om in Glamoc wat te eten en daarna door te rijden naar Livno om Marija (één van onze tolken) op te halen. Livno hebben we niet gehaald, want wij hadden wederom het geluk van een lekke band. Dit keer hadden we wel de nodige hulpmiddelen om terug te kunnen keren naar Glamoc. Daar werd onze band gerepareerd door een bandenspecialist. Marija kon gelukkig een lift krijgen naar Glamoc en zij is uiteindelijk met ons mee gereden naar Drvar. Was wederom een fantastische dag. De woensdag was voor ons een dag zonder al te veel inspanningen. De dag was bedoeld om samen met de nieuwe mensen van Eufor 10A even de huishoudelijke regels door te nemen en de nieuwe commandant de gelegenheid te geven om zijn visie met ons door te nemen voor de komende vier maanden. Daarna was een ieder vrij in het doen en laten. Echter de weersomstandigheden waren niet zo goed om eens lekker buiten te gaan spelen. De regen kwam weer met bakken uit de lucht en het onweerde flink. Het water spoelde binnen 10 minuten over het terrein aan de voorkant van het huis. Het water liep niet alleen over het terrein, maar ook langs de kozijnen het huis binnen. Het huis is dus niet waterdicht. Dit weer had ook effect op het electriciteitsnet, want op een gegeven moment viel de stroom ook nog eens uit. Normaal gesproken wordt dit opgevangen door de aggregaat, maar die stond helaas niet in de automatische stand. Hij moest dus handmatig worden opgestart en het was dus even gezellig donker in ons onderkomen. De aggregaat heeft ongeveer een uur moeten draaien, voordat we weer gebruik konden maken van het reguliere electriciteitsnet. Tim (nieuwe collega van de marine) heeft iets met water en dijken, want hij was behoorlijk in de weer met een hamer, schep en sneeuwschuiver. Hij had een paar mooie geulen en dijken gebouwd op het voorterrein om het water af te laten voeren. Wat hij niet wist is dat het water hier zo weer weg is, maar het is toch mooi om te zien dat iemand water zo boeiend vindt. Hopelijk wordt het weer de komende tijd wat beter, want ik ben helemaal klaar met dit weertype en velen met mij. Hieronder een klein filmpje van het fantastische weer in Drvar. Het is hier echt afzien.

Zondag 5 en maandag 6 juli.

Zondagmorgen moesten we met z'n allen er weer redelijk vroeg uit, want om 10.00 uur wilde de oude commandant een korte briefing verzorgen voordat we met de nieuwe bezetting op pad konden gaan. Ik was al om 06.30 uur klaar wakker, maar had toen nog even te gaan. Zo rond 08.30 uur stond ik weer fris en wel in de keuken voor een ontbijt. Er waren al meerdere mensen op zoek naar een douche, want de meeste hadden weinig geslapen en stonden waarschijnlijk te popelen om aan het werk te gaan. Na de briefing ben ik met mijn nieuwe teammaat Edwin richting het 'centrum' van Drvar gereden voor een bakkie in de Saloon. Na de kleine tussenstop zijn we naar Martin Brod gereden. Hier zijn hele leuke watervallen en dat moet je natuurlijk even zien, voordat je uiteindelijk echt aan het werk gaat. Na de diverse foto's zijn we weer teruggereden naar Drvar om daar nog even wat looproutes te laten zien. Er moet namelijk wel wat aan sport worden gedaan en ook Edwin zal er aan moeten geloven. Om 15.00 uur moesten we weer terug zijn voor een briefing van de commandant. Deze briefing ging over de algehele situatie in onze regio en het medische evacuatieplan. Waar moeten we heen met een eventueel gewonde militair, wat zijn de procedures en hoe vraag je helikopter ondersteuning aan bij calamiteiten. Je moet deze informatie gewoon een keer hebben gehad, zodat je weet hoe je dient te handelen. Verder hebben wij deze dag nog een beetje zitten genieten van het mooie weer, voor zolang het kon. De maandagmorgen begon voor mij weer heel vroeg, want deze week ben ik Duty Officer. Daar Jorit onverwacht voor een paar dagen naar Nederland moest had hij mij gevraagd of ik zijn dienst over wilde nemen. Voor mij is dat geen probleem, want ik ben hier toch. Was dit keer niet als eerst m'n bed uit, want er liepen al twee andere collega's met een bakje koffie door het huis te struinen. Ik hoefde dan ook alleen maar het hek te openen en het brood in ontvangst te nemen. Easy day. Om 08.00 uur wederom een briefing en daarna natuurlijk weer knallen richting Glamoc. De eerste dag had ik mij voorgenomen om met Edwin het centrum van Glamoc te bekijken om hem op deze manier bekend te maken met situatie aldaar en moet zeggen dat dat aardig is gelukt. Tevens zijn we nog even bij de de-miners geweest en daar bleek dat ze inmiddels 95 clusterbommen hebben gevonden. Laatste stand op 10 juni j.l. was 90. Nummer 94 en 95 zullen naar alle waarschijnlijkheid morgen (07 juli) onschadelijk worden gemaakt. Dan moet het weer overigens wel mee zitten en dat is natuurlijk weer de vraag. Verder heb ik Edwin geintroduceerd in één van de betere eetgelegenheden van Livno en hebben lekkere spaghetti gegeten. Na terugkomst in het huis zijn we na wat wikken en wegen begonnen aan ons rapport. Toen dit gereed was lag er voor onze nieuwe commandant een uitdaging, want hij is degene die het moet beoordelen voordat hij het uiteindelijk verstuurd. Na wat kleine puntjes te hebben besproken hebben Edwin en ik de sportspullen aangetrokken voor het 7 km loopje. Edwin had het behoorlijk zwaar om de heuvel op te komen, maar dat had ik ook de eerste keer. Beetje training en we gaan als een speer. Morgen weer een nieuwe dag in het altijd gezellige Glamoc.

Vrijdag 3 en zaterdag 4 juli.

Vrijdag al weer de laatste werkdag van de week. Dit was de laatste dag in de volledige bezetting als team Glamoc. Mijn teammaat gaat namelijk volgende week naar huis en ik ga de komende vier maanden met mijn nieuwe teammaat aan de slag. Voor de vrijdag stond er een meeting op de agenda met de directeur van het electriciteitsbedrijf in Glamoc. Na een lekker bakkie zijn wij rond 11.00 uur naar het bedrijf toe gereden. Echter bij binnenkomst was de directeur niet aanwezig. Bij navraag bij de secretaresse bleek dat hij naar huis was gegaan i.v.m. ziekte. Hij had gevraagd dit aan ons door te geven. Kort maar krachtig. Hopelijk krijgen we binnenkort de kans om een nieuwe afspraak met hem te maken. Daarna zijn we nog even naar de directeur van de openbare keuken geweest om na te vragen of hij eventueel hulpgoederen kon gebruiken. De organisatie 'Zending over Grenzen' is actief in Glamoc en doet met name zaken met de publieke keuken. We werden hartelijk ontvangen door de directeur en hij gaf aan dat er met name vraag was naar kleding en schoeisel. Dit is met name bedoeld voor de komende winterperiode. Veel mensen hebben geen bron van inkomsten en moeten toch zien te overleven. Ik heb hem aangegeven dat ik in Nederland wilde kijken of ik wat voor de mensen in Glamoc kon betekenen. Heb inmiddels contacten met de organisatie in Nederland en zij zijn bereid om mij te ondersteunen in dit project. Ook zij kunnen zorgdragen voor het vervoer van Nederland naar Bosnië (Glamoc). Dus mochten mensen nog oude kleding hebben gooi ze niet weg, maar lever ze bij Bonnie in. Ik zal uiteindelijk via de organisatie 'Zending over Grenzen' zorgen dat de goederen in Bosnië komen. De directeur van de keuken wilde er dan een feestje van maken en zorgen voor de nodige randactiviteiten. Heb hem wel aangegeven dat het voorlopig nog niet zo ver is, maar ik kan een poging wagen. Na het gesprek zijn wij uiteindelijk nog even in de omgeving rond wezen kijken en troffen de imam aan op straat. Hij wenkte ons te stoppen, omdat hij voor ons nog een uitnodiging in de auto had liggen. Op zaterdag 18 juli wordt er een moskee heropend in Glamoc en we waren al mondeling uitgenodigd, maar de imam had nu een officiële uitnodiging. Hopelijk kan ik er gehoor aangeven. Verder was er over de vrijdag niet zo heel veel meer te melden. Was blij dat de werkweek er op zat, want het was een zware week.Zaterdag 4 juli begon wederom met een briefing en daarna weer het ritueel van onderhoud en het wassen van de auto. Later op de ochtend ben ik nog even met John de boodschappen wezen doen, zodat hij 's middags op tijd, samen met Marc, naar Mrkonjic Grad kon rijden om daar de nieuwe mensen van Eufor 10A te verwelkomen. Zij zouden rond 15.00 uur aankomen in Mrkonjic Grad en van daaruit worden begeleid naar Drvar. Ik heb in de tussentijd nog even lekker kunnen hardlopen, want om 17.00 uur werden de nieuwe mensen pas verwacht. We werden om 16.30 uur gebeld met de mededeling dat de mensen net waren vertrokken uit Mrkonjic Grad en dat het wel 18.00 uur zou worden voordat ze in Drvar zouden zijn. Het was ook rond 18.00 uur toen de mannen de hekken van huize Drvar binnen reden. Na veel gezoen en knuffelwerk kregen de mensen van Eufor 10A de gelegenheid om de kamers in te richten. John had rond 20.00 uur een tafel besproken bij Madera in Drvar en er was dus nog even tijd voor een opfrisbeurt. Bij Madera liepen de zaken niet helemaal zoals verwacht. John had geprobeerd duidelijk te maken dat de man wat schalen met vlees op tafel mocht zetten, zodat een ieder wat kon pakken. Echter de man maakte voor iedereen een aparte schaal mixed grill. Zo'n 5 soorten vlees met friet en daarbij natuurlijk brood, want dat eten ze hier bijna bij elke maaltijd. Iedereen keek z'n ogen uit wat er allemaal op tafel kwam. De meesten kregen de schaal niet leeg en het mooiste was nog dat de man ook nog eens met een giga taart aan kwam zetten. Zo rond 22.00 uur zat iedereen nokkie vol en zij we teruggewandeld naar het huis. De meesten zijn daarna onder de wol gekropen, want op zondag dient een ieder weer om 10.00 uur in de briefingruimte te zitten. Hiermee wordt de HOTO (hand over, take over) gestart.

Maandag 29 juni t/m donderdag 2 juli.

Iedere militair die in Bosnië op uitzending gaat dient verplicht een nieuwkomers training te volgen op Camp Butmir in Sarajevo. Normaal gesproken wordt deze training in de eerste maand gevolgd, maar voor ons werd de eerste gecanceld en was de eerstvolgende voor ons pas op dinsdag 30 juni en woensdag 1 juli. Aangezien de reis van Drvar naar Sarajevo zo'n 5 uur in beslag zou nemen hadden wij besloten om reeds op maandag richting Sarajevo te vertrekken en daar de nacht in een hotel door te brengen. We hadden voor een hotel gekozen, omdat onze eerste overnachting in Sarajevo (op Camp Butmir) op een grote teleurstelling is uitgelopen. De faciliteiten waren niet om over naar huis te schrijven. Deze keer wilden wij dan ook een beter onderkomen. Hotel Hollywood in Sarajevo was voor ons de beste oplossing. De kosten voor één overnachting waren 35 euro voor een zeer luxe kamer inclusief ontbijt. Op maandagochtend zijn Arno en ik rond 10.30 uur vertrokken voor de rit naar Sarajevo. John en Jorit hadden eerst nog andere verplichtingen in Banja Luka en zouden van daaruit meerijden naar Sarajevo. Wij moesten eerst nog langs een Budget bedrijf op de route naar Sarajevo om daar één van onze auto's te laten repareren. Voor de verdere rit zouden we dan een vervangende auto meekrijgen, zodat wij in ieder geval vervoer zouden hebben voor de komende dagen. Na het omruilen van de auto's was het nog zo'n 45 minuten naar het hotel. Rond 17.00 uur waren we uiteindelijk op de plaats van bestemming. Een mooi hotel aan de rand van het centrum. Na het opruimen van onze spullen en een eerste inspectie van de kamer zijn Arno en ik wat gaan eten in het hotel. We hadden al meerdere pogingen ondernomen om in contact te komen met John en Jorit maar helaas. Daar het weer behoorlijk goed was zijn we nog even naar het centrum van Sarajevo gereden om daar nog wat te gaan drinken op één van de terrasjes. Sarajevo is overigens een hele gezellige stad met veel winkels en terrasjes. Weer een reden om Bonnie niet uit te nodigen in dit fantastische land, want je toelages kun je hier wel kwijt. Aan het eind van de avond hebben we samen met John nog wat biertjes gedronken op het terras bij het hotel en rond 24.00 uur vonden wij het wel goed voor de maandag. Op dinsdagmorgen zouden we om 08.00 uur vertrekken richting Butmir en voor vertrek konden we nog ontbijten in het hotel. Na een rit van zo'n 15 minuten kwamen we aan op Camp Butmir en kon het feest voor de komende 2 dagen beginnen. De nieuwkomers training bestaat uit ongeveer 20 powerpoint presentaties. Deze presentaties worden verzorgd door mensen die werkzaam zijn op Butmir en hebben veelal ook betrekking op het reilen en zeilen op dit kamp. Wat mag wel en wat mag niet op het kamp. Zie het maar als de huisregels van vakantiepark Butmir. De eerste dag had voor ons dan ook weinig tot geen toegevoegde waarde en we waren ook behoorlijk af aan het eind van deze dag. Bij terugkomst in het hotel hebben we ons omgekleed en zijn daarna weer richting het centrum van Sarajevo gereden om daar wat te gaan eten. Na het eten hebben we nog gedronken op een terras en zijn daarna terug gegaan naar het hotel. In het hotel hebben we nog heel even gebruik gemaakt van de barfaciliteiten en zijn daarna lekker gaan slapen. Op woensdag begonnen de presentaties weer om 09.00 uur. De groep was inmiddels al stukken kleinere geworden, doordat er al wat mensen hadden afgehaakt. Voor ons was het ochtendprogramma redelijk interessant, omdat het betrekking had op ons werk hier in Bosnië. Echter na 12.00 uur was voor ons de lol er ook een beetje af. Aan het eind van zo'n dag neem je weinig tot niets meer op en dan speelt ook nog eens mee dat de helft van de presentatoren amper of slecht Engels spreekt. Wat ook opviel was dat de meesten gewoon achter het bureau werden weggehaald met de opdracht dat ze een presentatie moesten geven. Professioneel bedrijf. Wij hadden voor de woensdagmiddag gelukkig een goed excuus om eerder te mogen vertrekken. Onze auto was namelijk weer klaar en die moest voor 17.00 uur worden opgehaald, want anders kwamen we voor de dichte deur. Rond 16.00 uur stonden we bij Budget voor de deur en na het ruilen van de auto zijn we begonnen aan de rit terug richting Drvar. Onderweg wilden we nog wel even stoppen bij de FIS in Vitez, om daar wat rond te kijken. De FIS is een heel groot warenhuis, waar je echt van alles kunt kopen. Je kunt dit vergelijken met de Champion in Frankrijk en daar zijn nog al wat mensen gek op. Na een kwartier hadden wij het wel weer gezien en zijn na een bakje koffie verder gereden. Onderweg zijn we nog een aantal keren gestopt voor een peukie, wat eten en om de beentjes te strekken. Uiteindelijk was het ruim na 22.00 uur voordat we de hekken van huize Drvar binnen reden. Na een kleine terugkoppeling met onze commandant zijn we richting onze kamers gegaan. Op mijn bureau lagen weer een hoop postpakketten vanuit Nederland. Kaarten, brieven, lectuur en etenswaren. Te veel om op te noemen en heb op deze manier ook geen gebrek aan aandacht. Zelfs mijn manager kwam met een 'handgeschreven' brief en daarbij wat lectuur. Zal de lectuur proberen te slijten bij de burgermeester of de politiecommandant. Mocht dat lukken zal ik zeker een mooie foto laten maken door mijn teammaat of de tolk. Na het lezen van de kaarten en de brieven ben ik in mijn bed gekropen voor een welverdiende nachtrust. Op naar de donderdag.
De donderdag was namelijk weer gewoon een productiedag als geen ander. Voor deze dag had mijn teammaat een gesprek gepland met de nieuwe directeur van HBS (staatsbosbeheer). Onderweg naar Glamoc werden mijn oogleden steeds zwaarder en had moeite om mijn ogen open te houden. De voorgaande drie dagen begonnen zijn tol te eisen. Moest tijdens het gesprek met de directeur ook de nodige moeite doen om scherp te blijven. Het gesprek verliep echter heel sociaal, omdat dit voor ons de eerste keer was dat wij met de man in gesprek waren. Tijdens zo'n eerste gesprek proberen we namelijk wat meer te weten te komen over de man of vrouw aan de andere kant van de tafel. Een volgende meeting kan dan worden gebruikt om wat dieper op de materie in te gaan. Aan het eind van het gesprek werden wij nog uitgenodigd om een keer te komen kijken bij het kappen van bomen en daarbij de nodige uitleg te krijgen. Voorstel van de directeur was wel om dat wat later in de maand te doen, want het regent hier al dagen en de voorspellingen zijn ook niet veel beter. De wegen in de bergen zijn op dit moment slecht begaanbaar en ook voor het personeel is het geen pretje. Dan hebben wij daar natuurlijk al helemaal niets te zoeken. We hebben de uitnodiging aangenomen en gaan over twee weken contact leggen met de directeur voor een afspraak. Verder hebben wij deze dag niet al te veel meer gedaan, omdat mijn teammaat nog wat andere zaken te doen had. Hij gaat namelijk over een aantal dagen terug naar Nederland, omdat zijn uitzending er op zit. We zullen zien wat de vrijdag gaat brengen.