Maandag 26 tot en met vrijdag 30 oktober

Maandagmorgen de start van de laatste week van mijn uitzending in Bosnië. De maandag stond voor mij in het teken van huisdienst. Voor een vergadering in Banja Luka waren drie personen afwezig en de rest moest dus zorgdragen voor de huisbezetting en de patrouilles/meetings. De oude garde moest in dit geval de huisdienst op zich nemen en mijn laatste werkdag bracht ik dus door in het huis. Heb deze dag benut om een start te maken met een fotoboek over deze uitzending. Mijn hele webblog wil ik graag omzetten in een fotoboek als herinnering aan deze uitzending. Hier gaat overigens toch aardig wat tijd in zitten, maar heb in een paar uur tijd toch de eerste drie maanden over kunnen zetten in een fotoboek. Rond 15.00 uur zat mijn werkdag er weer op en ben teruggegaan naar het hotel om daar de nodige uurtjes weer door te gaan brengen. Het besluit om op dinsdag niet meer te werken stond voor mij al geruime tijd vast en kon dus op dinsdagmorgen ook lekker uitslapen. Rond 11.00 uur werden wij door de commandant opgehaald om te lunchen in het huis, maar ook om wat extra bagage af te geven die door de postman meegenomen zou worden naar Sarajevo. De huurauto die wij konden gebruiken voor het vervoer naar Sarajevo was niet groot genoeg om alle (ruim)bagage in te vervoeren en als oplossing hadden wij de postman bereid gevonden om al wat extra bagage mee te nemen naar Butmir. De rest van de middag hebben wij nog de laatste zaken afgehandeld en hebben om 16.00 uur afscheid genomen van onze collega's, tolken en huishoudster. Hierna zijn we teruggegaan naar het hotel en hebben 's avonds nog met een aantal tolken en de huishoudster een afscheidsborrel gedronken en hen bedankt voor de fijne tijd die wij samen hebben gehad. De luiken gingen vroeg dicht, want het vertrek op woensmorgen stond gepland om 07.00 uur. Twee collega's kwamen 's morgens nog afscheid nemen en daarna zijn wij in de auto gestapt voor de rit naar Sarajevo. De rit verliep voorspoedig en waren voor 12.00 uur bij Budget in Sarajevo om de huurauto in te leveren. Vanaf 13.30 uur zouden wij worden opgepikt, maar na een telefoontje konden wij eerder worden opgehaald voor vervoer richting Kamp Butmir. Om 14.30 uur zou het uitrotatieprogramma beginnen en alle vertrekkende militairen moesten zich voor die tijd dan ook melden bij de Nederlandse delegatie op Kamp Butmir. Wij hadden dan ook nog even tijd om de tax free shops te bezoeken voordat het uitrotatieprogramma zou starten. Tijdens het uitrotatieprogramma werd er kort tekst en uitleg gegeven over de invulling van de komende twee dagen. Er werd nadrukkelijk gewezen op het gewicht van de bagage (20 kilo = 20 kilo). Een grammetje te veel zou genadeloos worden geweigerd. Ook werd stil gestaan bij hoe het adaptatieprogramma zou worden ingevuld. Om 17.00 uur werden wij naar het hotel gebracht waar de komende twee nachten doorgebracht zouden worden. Het hotel was voor mij al bekend, omdat ik hier tijdens de nieuwkomerstraining ook al had geslapen. Na het inchecken en de inspectie van de kamer zijn we naar het restaurant gegaan voor de warme hap. Deze twee dagen waren bijna all-inclusive. De maaltijden waren gratis en iedere dag waren de eerste 5 consumpties van de 'baas'. Heb 's avonds nog wat afleveringen van '24' zitten kijken en ben rond middernacht maar gaan slapen. Moest 's ochtends weer vroeg mijn bed uit, want het adaptatiegesprek voor ons LOT-huis stond gepland om 08.15 uur. Mooie tijd om een serieus gesprek aan te gaan met een psycholoog. Er werd ongeveer 1,5 uur uitgetrokken voor een gesprek over de afgelopen 6 maanden en de eerste weken weer thuis. Wij vieren waren redelijk nuchter over de achterliggende - en komende periode. Hopelijk is dit in de werkelijk ook zo, maar dat zal de komende tijd wel blijken. De rest van de dag heb ik mij maar gestort op het vervolg van '24'. Tussendoor even tijd genomen voor een hapje en een drankje in het restaurant en stilletjes hopen dat deze dag sneller voorbij zou gaan dan normaal. Een week lang in een hotel verblijven gaat je toch behoorlijk de strot uit te hangen. Gelukkig was het nog één nachtje en dat was dan ook de schrale troost. Bij mij gingen de luiken rond 23.00 uur dicht en viel als een blok in slaap. 's Ochtends ging de wekker al weer om 07.00 uur, omdat wij rond 08.30 uur opgehaald zouden worden voor het vertrek richting vliegveld. Tijdens het douchen nog even het nieuws bekeken. Toch wel lekker zo'n ingebouwde tv/radio in je douchecabine. Na het ontbijt de kamersleutel ingeleverd en nog snel een bakje koffie gedronken, voordat het wachten kon beginnen op het vliegveld. Na het wegen van de (ruim)bagage en het verdelen van bagage (20 kilo = 20 kilo) konden we vertrekken richting het vliegveld. Na het inchecken was er nog tijd om wat te drinken en afscheid te nemen van enkele collega's die naar het vliegveld waren gekomen. Om 10.30 uur kwam onze kist aan de gate en kon het boarden beginnen. Precies om 11.00 uur vertrok de kist voor de vlucht naar Eindhoven. De vlucht zou ongeveer 3 uur en 10 minuten duren en verwachte aankomst was dan ook 14.10 uur. Nog drie uur geduld hebben voor de hereniging met vrouw en kinderen. Tijdens de vlucht heb ik lekker mijn ogen dichtgehad en muziek geluisterd. Ruim na 14.00 uur zette de kist zijn wielen aan de grond en binnen een paar minuten stonden we ook al in de bagagehal te luisteren naar het welkomstwoord van een generaal. Gelukkig hield hij het kort, omdat hij als geen ander weet dat je graag naar het thuisfront wilt. Na het verzamelen van mijn bagage kon ik eindelijk door de deur naar de grote aankomsthal. Was de deur nog maar net door of ik hoorde Merel al roepen. Wat was ik blij om Merel, Timo en Bonnie weer in mijn armen te kunnen sluiten. Ook mijn ouders en enkele collega's hadden de reis naar Eindhoven gemaakt om mij een warm ontvangst te bezorgen. Het deed mij goed om deze mensen na lange tijd weer te zien. Na met iedereen kort gesproken te hebben werd het tijd om naar huis te gaan, want ik was wel even klaar met het militair zijn. Onderweg de kinderen getrakteerd op de Mac en daarna als een speer door naar huis. Onderweg zag ik nog een sms op Bonnie haar telefoon binnenkomen met de mededeling dat 'ze klaar waren'. Had eigenlijk niet zo heel veel zin in festiviteiten, maar er was op dat moment blijkbaar geen ontkomen meer aan.

Thuis aangekomen hing er een spandoek aan het huis met de tekst 'Welkom thuis,

Papa Muis'. Dat viel dus nog wel mee. Eenmaal in huis zag ik een gevulde tafel voor een gezellig avondje thuis. Van deze avondjes zal ik er weer veel hebben, want ik heb voorlopig weer voldaan aan mijn militaire verplichtingen in het buitenland. Na het opruimen van de noodzakelijke spullen en het na bed brengen van de kinderen had ik eindelijk weer even tijd om samen te zijn met Bonnie. Hebben dan ook lekker een fles champagne opengetrokken op mijn thuiskomst. Begin van een gezellig avondje thuis. Het enige wat nog tot een kleine verstoring leidde was een kilo snoep (hartjes) tussen de lakens. We hebben er smakelijk om gelachen, maar mocht de verdere pret niet drukken.

Mijn uitzending zit er op en moet zeggen dat ik een ontzettend leuke tijd heb gehad. Kan dus met een goed gevoel terugkijken op mijn eerste uitzending in mijn militaire loopbaan. Heb ook genoten van alle kaarten, brieven, tekeningen, pakketjes enz. en wil via deze weg nogmaals iedereen bedanken die mij tijdens mijn uitzending iets heeft toegestuurd.

Op naar m'n volgende buitenlandse trip.

Vrijdag 23, zaterdag 24 en zondag 25 oktober

De vrijdag was mijn laatste werkdag in de gemeente Glamoc. Voordat we op pad konden naar Glamoc moest onze auto eerst voor een kleine check naar de lokale garagehouder. De dag ervoor hadden we namelijk een signaal gekregen dat het oliepeil te laag was en moest dus worden bijgevuld. We hadden nog zo'n 200 ml in de auto, maar dat was het dan ook. Blijft vreemd dat deze auto in zo'n korte tijd zoveel olie verbruikt. Ook de garagehouder heeft nogmaals contact gehad met Budget om het probleem weer aan te kaarten. Hopelijk zal de auto binnenkort weer eens grondig na worden gekeken om dit probleem te verhelpen. Bijna een uur later dan normaal konden we op pad richting ons werkgebied. We hadden om 11.00 uur bij de commandant van politie afgesproken en moest dus behoorlijk doorrijden om op tijd te kunnen zijn. Bij binnenkomst in het politiebureau konden we gelijk doorlopen en de commandant zat al te wachten in zijn kantoor. Hij had een kleine interne verbouwing gehad, want er liep water langs de muren en daarom moest zijn werkplek enigszins worden aangepast. Geeft maar weer eens aan dat de staat van de gebouwen niet goed is. Het gesprek duurde bijna een uur en hebben wederom over allerlei politie gerelateerde zaken gesproken. Als afscheid had ik voor de commandant een fles sterke drank meegenomen en hem daarmee bedankt voor de fijne samenwerking van de afgelopen 6 maanden. Van hem kreeg ik nog een badge van de politie terug als dank. Na nog een gezamelijke foto zijn wij richting de koffie gegaan. We hadden nog een bezoekje op de agenda en dat was voor de laatste keer langs de gaarkeuken. Even gedag zeggen bij de directeur en daarna richting Livno, want ik had Marija uitgenodigd voor een lunch. Eenmaal in de gaarkeuken had de directeur nog een presentje voor mij. Een gebreid truitje met daarin de tekst 'Glamoc' en nog 3 setjes zelfgemaakte sloffen. Het truitje was gebreid door mensen uit de gaarkeuken en de sloffen waren gemaakt door de moeder van de directeur. Fijn om te zien dat je toch iets hebt kunnen betekenen voor deze mensen. Uiteindelijk waren we rond 13.00 uur in Livno voor de lunch. Hebben een lekkere maaltijd gehad in restaurant Bacchus en daarmee kwam voor mij een einde aan deze missie in Bosnië. Toch een apart gevoel dat je na 6 maanden ineens de deur achter je dicht moet doen. Bij thuiskomst ben ik nog snel even naar de kapper geweest en heb daarna m'n spullen gepakt om te verkassen naar het hotel. In het hotel heb ik mijn missie deels afgesloten door middel van een paar lekkere biertjes. Daarna lekker naar m'n kamer voor de nachtrust en op naar de zaterdag. De zaterdag was een korte dag, want na onze gebruikelijke werkzaamheden konden we al weer terug naar het hotel, want onze plek in het huis was niet meer. Heb de rest van de dag op m'n bed gelegen en af en toe via skype contact gehad met Nederland. Rond 17.00 uur kwamen de nieuwe mensen van EUFOR 11 aan in Drvar en wij fungeerden als welkomstcomitee. Na een kwartier zijn wij richting het restaurant gegaan voor een warme maaltijd en hebben daarna nog een tijdje aan de bar in het hotel gezeten. Rond 23.00 uur gaf de vrouw achter de bar aan dat ze naar huis ging en of wij konden betalen. Daarna deed ze de meeste lichten uit en verliet het hotel. Wij stonden nog te genieten van ons laatste biertje in een bijna donker hotel. Alleen de man van de bewaking en nog enkele andere gasten zaten er nog. Vreemde situatie, maar blijkbaar normaal hier. Wij zijn uiteindelijk ook maar gaan slapen, want om 10.00 uur moesten we weer aanwezig zijn in het huis voor een informele ontspannen dag. Ik heb de komende dagen geen rol meer in team Glamoc en kon dus gewoon thuis blijven in afwachting van een rit terug naar het hotel. De rest van de dag breng ik dan door met hangen in het hotel en eigenlijk maar weer wachten op de volgende dag in Drvar. Op deze manier zal ik het nog vol moeten houden tot woensdag, want dan komt er eindelijk een eind aan de dagen in Drvar. Op naar de maandag.

Foto's kledingactie Glamoc

De dozen vielen al redelijk snel uit elkaar bij het uitladen. Daarna werd alles met de hand naar binnen gebracht en opgestapeld tegen één van de wanden.

Eén doos woog meer dan 200 kilo en in totaal was er dan ook zo'n 400 kilo aan kleding ingezameld.

Kleding was donderdagmiddag netjes op tafels gelegd, zodat de mensen zelf iets uit konden zoeken.

Kleding wat op de tafels ligt kan nog worden uitgedeeld. Tevens een foto van de mensen in de eetzaal en een tas gevuld met kleding.

Woensdag 21 en donderdag 22 oktober

Woensdag was de grote dag voor de levering van de kleding in Glamoc. Het eindresultaat van de kledingactie in Nederland zou voor mij ook zichtbaar worden op het moment dat de kleding uitgeladen zou worden. Na de ochtendbriefing eerst weer dik een uur in de auto voor de rit naar Glamoc. We hadden om 11.00 uur een afspraak met een inspecteur op het gebied van woningen en gebouwen. Echter tijdens de koffie werden we gebeld met de mededeling dat de persoon in kwestie was verhinderd en de vraag was wanneer wij eventueel tijd hadden voor een nieuwe afspraak. Er zal op korte termijn een nieuwe afspraak worden gemaakt. Voor ons zat er niets anders op dan de auto te pakken voor een 'rondrit' door Glamoc, want rond het middaguur zou de kleding pas arriveren in Glamoc. Dan nog maar even langs de commandant van politie, maar helaas de hogere politieleiding was afwezig. Uiteindelijk zijn we uitgekomen bij het de-miningteam die net bezig waren met een inspectie van het deels geruimde gebied. De inspecteur sprak een aardig woordje engels zodat wij zonder tolk het gesprek konden voeren. Voor mij tevens de gelegenheid om, als afscheid, een handje te schudden met de teamleider. Het team heeft een aardig band opgebouwd met deze man en hopelijk blijft dat ook zo. Net na het middaguur zijn we richting de gaarkeuken gereden en de vrachtauto met kleding was net voor ons gearriveerd. We waren dus precies op tijd en konden dus mooi een handje helpen bij het uitladen van de kleding. Het eerste wat mij opviel waren de twee hele grote dozen met daarop 'special project Bosnië'. Had van de organisatie 'Zending over Grenzen' begrepen dat deze twee dozen gevuld waren met de ingezamelde kleding vanuit Enschede en omstreken. Het gaf mij op dat moment een heel goed gevoel om te zien wat er was ingezameld in zo'n korte tijd. Daar de gaarkeuken niet beschikt over een heftruck moesten de dozen met de hand uit de wagen worden gehaald. Dat ging niet zonder slag of stoot en de dozen vielen op het laadplatform uit elkaar en alle kleding moest met de hand verder naar binnen worden gebracht. Gelukkig was het bijna etenstijd en waren er vele handen om te helpen. In de tussentijd werd ik geïnterviewd door een medewerker van 'Mission Without Borders' over deze inzamelingsactie. De directeur van de gaarkeuken was ontzettend blij met het resultaat en sprak vele woorden van dank uit. Hij had van de directeur van Mission Without Borders de opdracht gekregen om te bellen wanneer ik aanwezig zou zijn. Heb via de telefoon dan ook nog met deze directeur gesproken en ook van hem ontving woorden van dank. Heb in nog geen uur veel dankbare mensen gezien en gesproken en wil via deze weg, namens beide directeuren, hun dank uitspreken voor hetgeen jullie in Nederland hebben betekend voor deze inzamelingsactie. Mij heeft het ook ontzettend goed gedaan om te zien hoe dankbaar deze mensen zijn. Na het interview heb ik zelf ook de handen uit de mouwen gestoken om te helpen met het uitladen. Resultaten zie je op de foto's. Doordat de dozen uit elkaar waren gevallen werd de kleding met de hand naar binnengebracht en op stapels gelegd, zodat het later op de middag verder uitgezocht kon worden. De directeur stelde mijn aanwezigheid zeer op prijs bij het uitdelen van de kleding. Hij wilde daar de volgende dag, rond het middaguur, mee beginnen. Daar wordt natuurlijk tijd voor vrijgemaakt. Na afscheid genomen te hebben van de mensen in de gaarkeuken hebben wij ons zelf getrakteerd op een pizza. Na de gebruikelijke terugkoppeling en het rapport zat deze werkdag er ook weer op. Op naar de donderdag. Deze dag wederom een meeting op het programma. Het is nog even lekker knallen in deze laatste week. Voordat we op pad gingen richting Glamoc hebben we nog even met collega's een bakje koffie gedronken in Drvar. Een half uur later dan normaal reden we richting ons werkgebied. Bij aankomst in Glamoc bleek dat er nog tijd was voor een bak koffie voordat we richting de directeur van de high school (voortgezet onderwijs)konden. Echter eenmaal op school bleek dat de directeur niet aanwezig was. Na een kort telefoontje bleek dat hij onderweg was en binnen 5 minuten er zou zijn. We hebben bijna een uur gesproken over de situatie in en rondom de school. Er was weinig reden tot klagen en dat was voor ons goed om te horen. Na het gesprek zijn we wederom langs de gaarkeuken gereden om aanwezig te zijn bij de verdeling van de kleding. De directeur stond al in de deuropening op ons te wachten. De rode loper lag nog net niet uit. De mensen die gebruik maken van de gaarkeuken waren uitgenodigd om kleren uit te komen zoeken. Deze, meestal oudere mensen, hebben weinig tot geen geld en zijn eventueel aangewezen op financiële middelen van sociale zaken en/of voeding via de gaarkeuken. De directeur had verschillende stapeltjes kleding gemaakt en deze op de tafels neergelegd, zodat de mensen zelf de kleding uit konden zoeken. Bij een dergelijke uitverkoop in Nederland gaat het er behoorlijk heftig aan toe, maar hier verliep alles heel gemoedelijk en rustig. Tijdens het uitzoeken riep de directeur dat ik degene was die had gezorgd voor al deze kleding. Op vele manieren werd de dank geuit en dat gaf mij wederom een heel fijn gevoel. Deze mensen hebben het gewoon hard nodig en deze kledingactie was eigenlijk ook het enige wat ik voor de mensen kon doen tijdens deze 6 maanden in Bosnië. Ik wil via deze weg nogmaals iedereen bedanken die heeft bijgedragen aan de inzameling van de kleding, maar natuurlijk ook een woord van dank aan de organisatie Zending over Grenzen uit Almere. Zij hebben ons geholpen bij het verpakken van de kleding en het transport ervan naar Bosnië (Glamoc). Zonder hun hulp was dit zeker niet gelukt. Kroon op het werk na mijn verblijf in Bosnië. Na afscheid genomen te hebben van de mensen in de gaarkeuken zijn wij naar het hotel gereden, omdat we daar zouden eten met de hoteleigenaar. Dit keer een normale maaltijd in tegenstelling tot de voorgaande keren. Als afscheid had ik voor de baas een fles Pelinkovac (sterke beerenburg) meegenomen en hij daarentegen kwam aan met een fles Rakija (vliegtuigbrandstof). Moest dit natuurlijk zelf nog wel even proberen en kan jullie vertellen dat mijn leidingen weer brandschoon zijn. Ook van hem heb ik innig afscheid genomen en zijn daarna rustig naar Drvar teruggereden. Bij thuiskomst heb ik m'n laatste rapport van deze missie opgemaakt. Voor mij is het welletjes geweest en ga de vrijdag benutten om nog één keer te genieten van een werkdag in Glamoc.

Maandag 19 en dinsdag 20 oktober

Nieuwe week, maar ook gelijk de laatste week hier in Drvar. M'n spullen zitten inmiddels weer in de plunjebaal/kisten en zijn klaar voor verzending terug naar Nederland. Ze zullen de ontberingen moeten doorstaan achter in een vrachtwagen terwijl wij per luxe vliegtuig terug zullen keren. Zo ver is het echter nog niet, want eerst staan er nog enkele meetings op het programma en tussendoor wat patrouilles in de gemeente Glamoc. De maandagochtend begon zo als gewoonlijk met de ochtendbriefing en de plannen voor die dag. Wij hadden deze dag een gemeenteraadsvergadering op de agenda staan. Deze zou rond tienen beginnen en er moest dus wat vaart worden gemaakt om op tijd aanwezig te kunnen zijn. We kunnen het natuurlijk niet maken om te laat aan te komen. Een militair is inmiddels op tijd op zijn afspraak. Bij binnenkomst in de vergaderzaal had het er al schijne van dat wij de eersten waren, want er was nog niemand te bekennen. Uiteindelijk werd de vergadering na zo'n 15 minuten geopend door de voorzitter. Daar wij de taal niet beheersen is er een schone taak weggelegd voor onze tolk. Zij geeft tijdens de vergadering kort weer waar de discussie over gaat. Wat mij wel opvalt tijdens deze vergaderingen is dat er altijd mensen in en uit lopen of gewoon zitten te bellen. Kortom een ongeorganiseerde vorm van overleg, maar blijkbaar is het allemaal vrij normaal. Ook dit keer zijn we niet tot het einde gebleven, want de vergaderingen lopen nog wel eens uit tot aan het eind van de middag. De notulen worden ons van zelf via de fax of mail aangeboden. Daar halen wij dan de belangrijkste punten wel weer uit waar we eventueel mee aan de slag kunnen. Na de vergadering zijn we eerst nog even een bakkie gaan drinken, want dat was gezien de aanvangstijd niet meer gelukt. Tijdens de koffie werden wij nog gebeld door de directeur van de gaarkeuken met de mededeling dat de kleding deze week nog zou worden afgeleverd bij de gaarkeuken in Glamoc. Goed nieuws, omdat je toch zelf aanwezig wilt zijn op het moment dat alle ingezamelde kleding wordt afgeleverd. Na een korte terugkoppeling over de gemeenteraadsvergadering zijn we richting de 'pizzahut' gegaan voor de lunch. Dit keer was het een flinke pizza, waar een heel gezin aardig van kon eten. Toch lieten we ons niet kennen en de borden gingen schoon terug richting de keuken. M'n sportspullen had ik al ingepakt en dus geen mogelijkheid meer om die flinke jongen er weer af te trainen. De rest van de week wat rustiger aan doen voor wat betreft het eten. Bij thuiskomst snel het rapport in elkaar gezet, want veel kunnen wij niet over deze vergaderingen vertellen. Waren eigenlijk binnen een kwartier klaar met het rapport en de terugkoppeling met de commandant. Weer een dag achter de rug en op naar de dinsdag. Voor deze dag stond er een meeting op de agenda met één van de inspecteurs van de gemeente. Voordat wij nog maar enigszins dachten aan de dag van vandaag werden wij al gebeld door wederom de directeur van de gaarkeuken. Hij wist ons te vertellen dat de kleding uit Nederland op woensdag, rond het middaguur, in Glamoc zou worden afgeleverd. Wij gaan natuurlijk rond die tijd even een kijkje nemen. Eerst de meeting van deze dag maar eens afwerken. Voordat wij richting onze afspraak gingen was er nog even tijd voor een bakje koffie in het hotel. Konden mooi even met de hoteleigenaar, tevens lid van de gemeenteraad, de gemeenteraadsvergadering evalueren. Hij was rond 18.00 uur uit het gemeentehuis gekomen en had tot die tijd gewoon zitten vergaderen. Ben blij dat we niet tot het eind waren gebleven. Er was een flinke discussie geweest over de voors en tegens van mogelijke investeerders in Glamoc. Net voor vertrek richting onze afspraak werd ik gebeld door het hoofdkantoor van de organisatie Mission Without Borders in Mostar. Ook van hen kreeg ik de bevestiging dat de kleding op woensdag zou worden afgeleverd. Tevens de vraag of ik nog een transportmiddel had voor het transport van Mostar naar Glamoc. De lading met kleding was te groot voor hun eigen bus en een vrachtwagen zou beter op zijn plaats zijn. Wij hebben echter alleen de kofferbak van een Touareg ter beschikking en daar houdt het mee op. Gelukkig hadden ze al een alternatief en dat was het huren van een vrachtwagen. Door dit telefoontje moesten we ons bijna haasten om op tijd op onze afspraak te zijn. De man in kwestie was echter nog even aan het ontbijten/lunchen en kon ieder moment terug zijn. Konden wij nog snel even wat andere zaken bespreken in het gemeentehuis. De (hygienische) inspecteur van het gemeentehuis is verantwoordelijk voor alle inspecties op het gebied van hygiene. Hij kon aardig wat vertellen over zijn dagelijkse werkzaamheden en hoe de situatie was veranderd ten opzichte van 5 jaar terug. Er zit een hoop vooruitgang in deze materie. Hopelijk volgen andere inspecties op dezelfde wijze, want er is nog een hoop te verbeteren in de gemeente Glamoc. Na ons gesprek hebben nog een poging ondernomen om met de commandant van politie te praten, maar deze was vanwege een vergadering niet aanwezig. Na een korte patrouille zijn we uiteindelijk gaan lunchen, want de maagjes begonnen wat de knorren. Dit keer een lichte maaltijd, want de commandant zou koken en heb me over laten halen om een keer thuis te eten. Normaal eten we altijd buiten de deur, maar wil in deze (feest)week wel een uitzondering maken. Bij thuiskomst bleek dat onze spullen nog steeds in de schuur stonden. De postbode was dus nog niet geweest om post te brengen en onze plunjebalen en kisten op te halen. Rond de klok van vijf kwam de postbode aangereden met de spullen van de nieuwe mensen en natuurlijk de post. Wij hebben netjes geholpen om onze spullen in de bus te krijgen. Heeft natuurlijk alleen maar te maken met eigen belang. Nadat de bus was volgepakt zat voor ons de werkdag er op. Eenmaal binnen bleek dat er voor mij toch onverwachts nog post was. Een kaartje uit het mooie Schoonebeek en wederom een brief van Stephan. Net op tijd om mij nog even persoonlijk sterkte te wensen met de laatste lootjes. Kan niet anders zeggen dat hij er in geslaagd is om op één kantje alle noodzakelijke informatie weer te geven. Is mij in mijn webblog niet gelukt. Leermoment! Stephan bedankt voor je persoonlijke noot, succes met je studie(reis) en laat die klacht maar komen. Laat hem niet te lang op je werklijst staan, want ik ben pas eind november terug en gezien de doorlooptijden kan dat wel eens 'gevolgen' hebben. Ik ga mij opmaken voor wederom een werkdag in Glamoc.

Vrijdag 16, zaterdag 17 en zondag 18 oktober

De vrijdagochtend begon wederom lekker fris. Temperaturen schommelen momenteel rond het vriespunt en de voorspellingen worden voorlopig nog niet beter. Vandaag de week maar eens rustig afsluiten met een patrouille in het gebied. Voor aanvang eerst nog even koffie om je van binnen weer een beetje op te warmen. Tijdens een kort bezoek aan het gemeentehuis troffen we veel afgesloten deuren aan. Waarschijnlijk waren de meeste ambtenaren al vroeg met weekend gegaan. Dan maar een op pad om wat in de omgeving te gaan rondkijken. Met deze weersomstandigheden zie je weinig mensen buiten en het is voor ons dan ook lastig om met de mensen in contact te komen. In één van de kleinere gehuchtjes net buiten Glamoc troffen we een projectontwikkelaar aan die bij de bouw van een veeboerderij stond te kijken. Hij wist ons te vertellen dat op de locatie twee grote stallen werden gebouwd. De eigenaar van deze stallen heeft al vier van deze boerderijen op zijn naam staan en dus een grote jongen in dit vak. Het streven was om één grote stal voor de winterperiode af te krijgen, maar gezien de voorspellingen zal dat heel lastig worden. De wonderen zijn de wereld nog niet uit en het zou dus best mogelijk kunnen zijn. Hopelijk levert deze veeboerderij wat arbeidsplaatsen op voor mensen uit de gemeente Glamoc, maar gezien de achtergronden van de eigenaar achten wij de kans klein. Na het gesprek zijn we richting Livno gereden om daar met onze collega's te praten over een rechtzaak van een man uit de gemeente Glamoc. De man in kwestie had ons eerder in de week aangehouden om te vragen of wij wat voor hem konden betekenen. Wij hadden al aangegeven dat de rechtbank buiten ons gebied lag en wij dus een beroep zouden moeten doen op onze collega's in Livno. Hopelijk kunnen wij de man enigszins op weg helpen en dat is natuurlijk ook een deel van onze taak. Toch zullen de mensen moeten proberen om hun eigen boontjes te doppen zonder onze hulp. De rest van de vrijdag hebben we lekker rustig aan gedaan en waren mooi op tijd terug voor het maken van het rapport. Na de terugkoppeling van de dag zat deze werkdag en daarmee ook de werkweek er weer op. Op naar de zaterdag. Zaterdagochtend weer hetzelfde ritueel. Voertuigonderhoud, auto wassen en bakkie doen in het dorp. Rond 12.00 uur zat ik in de keuken voor de lunch en daarna heb ik geruime tijd op m'n kamer doorgebracht. Later op de middag heb ik nog een tijd zitten lezen, want ik moet natuurlijk wel het laatste deel van Stieg Larsson uitgelezen hebben voordat de boeken in de koffer gaan. De rest van de zaterdag heb ik gebruikt voor het bijwerken van mijn mediabibliotheek. Heb al mijn muziek overgezet naar een andere applicatie (media monkey) en moest hier en daar wat albumgegevens aanpassen. Met deze applicatie kan ik namelijk wel de muziek op mijn ipod bewerken in tegenstelling tot i-tunes. Rond middernacht was ik klaar en was het ook tijd om te gaan slapen. Zondag weer eens lekker uitslapen en daarna om 12.00 uur voor de laatste keer de sportspullen aan. Had namelijk een collega beloofd om de coopertest te gaan lopen op het sportpark. Voordat wij wilden vertrekken richting het sportpark begon de wind behoorlijk aan te trekken, maar wie A zegt moet ook B zeggen. Vol goede moed begonnen aan de coopertest, maar de wind speelde ons toch parten. Na een dikke 11 minuten had ik een afstand afgelegd van 2400 meter en dus ruim voldoende voor de nieuwe sporttest van Defensie. Gezien mijn leeftijd hoef ik maar 2200 meter af te leggen en heb dus nog wel iets over. Na een lekkere douche ben ik begonnen met het inpakken van mijn spullen, want begin van de week worden onze spullen opgehaald voor verzending naar Nederland. Hiermee komt zo langzamerhand een einde aan mijn missie in Bosnië. Het aftellen is al begonnen en kijk uit naar het daadwerkelijke vertrek richting Nederland. Op naar de laatste werkweek in Drvar.

Woensdag 14 en donderdag 15 oktober

Deze woensdag was één van mijn mindere dagen in het uitzendgebied, want Timo was jarig en kon er dit keer alleen maar via de webcam ('s ochtends om 07.30 uur) bij zijn. Je wilt bij zulke gelegenheden toch het liefst bij hem zijn om samen de verjaardag te kunnen vieren. Waarschijnlijk één van de 'negatieve' kanten van dit beroep. De missie gaat gewoon verder en ook deze dag moesten we weer op pad richting ons werkgebied Glamoc. Overigens wel een rustige dag, want één van de tolken zou een mijnentraining verzorgen op de lagere school. Hij was als volwassen man toch wat zenuwachtig om voor zo'n groep te gaan staan. De laatste keer dat hij zoiets deed was twee jaar terug, maar onze steun had hij in ieder geval. Voor aanvang moesten we eerst nog even naar Livno voor het ophalen van een beamer. Rond 11.00 uur waren we op school en konden de voorbereidingen beginnen, want om 11.30 uur werden de groepen 5 tot en met 8 verwacht. Precies op tijd hadden we alles klaar staan om te starten toen ineens de stroomvoorziening in de school plat kwam te liggen. Na een telefoontje werd ons verzekerd dat binnen 20 minuten de spanning terug zou zijn. De tolk vond het op een gegeven moment welletjes en startte zijn presentatie, maar zonder laptop en beamer. Gelukkig hadden we na zo'n 5 minuten ook weer stroom en kon de presentatie worden ondersteund met powerpoint activiteiten. De presentatie duurde ongeveer 40 minuten en was lang genoeg voor deze leeftijdscatagorie. De groepen 5 tot en met 8 waren blijkbaar minder geïnteresseerd in deze materie, want er werd onderling een hoop gesproken. De groepen 1 tot en met 4 waren daarentegen wel geïnteresseerd en luisterden zeer aandachtig naar de presentatie. Ook deden zij enthousiast mee op het moment dat er vragen werden gesteld. De tolk was na twee presentaties weer een ervaring rijker en had eigenlijk wel zin in een glas whiskey. Zijn stem had het de laatste twee uur behoorlijk te verduren gehad. Wij hebben hem als compensatie maar een lunch aangeboden in een restaurant in Glamoc. Team Glamoc (inclusief vervangende tolk) had vandaag weer een productieve dag en hebben hopelijk bijgedragen aan een veilige leefsituatie. Misschien hebben de kinderen er ook iets van op gestoken.. Bij thuiskomst stond er nog een verrassing op ons te wachten. Biljana had wederom een lekkere taart gemaakt en iedereen moest natuurlijk een stukje er van eten. Wij hebben het ontzettend goed getroffen met deze huishoudster. Wordt haar natuurlijk ook vaak medegedeeld. Op naar de donderdag, want er moet natuurlijk nog steeds productie worden geleverd. Deze dag stond er een meeting op de agenda met de directeur van HBS (Hercegbosanske Sume) Glamoc. De afgelopen maanden hadden wij informatie ingewonnen bij de diverse houtzagerijen over de samenwerking met HBS en dat was aanleiding om met de directeur om de tafel te gaan. We zaten al even te praten toen de man zich excuseerde voor het feit dat hij nog niets te drinken had aangeboden. De glazen en de fles kwamen op tafel en er werd geproost op de toekomst. Na een uur was het vraag en antwoord spel ten einde en hadden wij weer een goed beeld van de situatie met betrekking tot HBS en de houtzagerijen. Tijdens het gesprek was er tijd en ruimte voor serieuze zaken, maar ook voor geintjes. Dat maakt het werk hier nog enigszins leuk na een periode van bijna 6 maanden. Na het gesprek zijn we nog heel even langs de gaarkeuken gereden om te vragen of de baas iets gehoord had over de situatie van de ingezamelde kleding. Hij had geen idee van de laatste stand van zaken. Heb afgesproken dat ik in Nederland nog even navraag zou doen, want ik hoop toch echt dat de kleding voor mijn vertrek in Glamoc gaat aankomen. Na een lekkere lunch in Livno was deze werkdag al bijna weer ten einde. Het rapport nam dit keer wat meer tijd in beslag dan verwacht, want we hadden behoorlijk wat informatie gekregen tijdens ons gesprek wat verwerkt moest worden. Hebben het rapport, met enige creativiteit, op twee kantjes kunnen houden. Op naar de laatste werkdag van deze week.